نقش تفرجگاه‏ های شهری در ارتقاء توسعه پایدار (نمونه موردی: رودخانه خشک شیراز)

یکی از نیازهای اساسی شهروندان، دسترسی به امکاناتی است که بتواند در‏صورت تمایل، اوقات‏فراغت خود را در آن به‏صورت مفید سپری کنند، که این امکانات یکی از زیرساخت‏های توسعه‏ پایدار‏ شهری به‏شمار می‏آید. با وجود اینکه بخشی از اوقات‏فراغت شهروندان در خیابان‏های شهر یا در پارک‏های‏کوچک فاقد امکانات سپری می‏شود؛ گسترش تفرجگاه‏های شهری امکان استفاده ساکنان شهر را فراهم می‏کند تا پاسخگوی نیازهای‏ طبیعت‏گرایانه انسان شهرنشین باشد. لذا در این تحقیق گویه‏های توسعه‏پایدار‏شهری، گذران اوقات ‏فراغت و طراحی ‏حاشیه‏ رودخانه مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از روش دلفی، پرسشنامه‏ای تهیه گردید که توسط 30 نفر از متخصصین پاسخ داده شد. جهت تحلیل اطلاعات آماری از نرم افزارspss استفاده و تحلیل‏آماری داده‏ها در 2 گروه توصیفی و تحلیلی انجام شد. با توجه به داده‏های بدست‏آمده، از میان معیارهای توسعه‏پایدار‏شهری، معیارفرهنگی با9/13درصد، معیار کالبدی با1/4، معیار زیست‏ محیطی با8/3، معیار اقتصادی با8/2 و معیار اجتماعی با 1درصد به ترتیب بیشترین و کمترین تأثیر را در استفاده یا عدم‏استفاده شهروندان از این گونه فضاهای شهری داشته و معیارهای مذکور و گذران اوقات ‏فراغت رابطه معنی‏داری با طراحی ‏حاشیه‏ رودخانه داشته و ارتقای توسعه ‏پایدار‏ شهری با همبستگی 8/81 درصد بیش‏ترین تأثیر را در طراحی حاشیه رودخانه داشته است.